Klaverblad


Voor ondergetekende hoeven het zeker niet elke keer Michelinsterren of Gault&Millau-zaken te zijn. Nee, er mogen al eens papieren onderleggers op tafel liggen zoals in brasserie Klaverblad in Oostakker het geval is.


Het voordeel van een brasserie is dat de porties van de gerechten doorgaans behoorlijk copieus zijn. De kapitein beslist dus om geen voor- maar enkel een hoofdgerecht te nemen. De ober is duidelijk trots op wat hij serveert en presenteert het aperitiefhapje als ware het een briljante avant-gardistische Peter Goossens-achtige creatie, en niet een eenvoudig maar smakelijk kommetje dagsoep. De ober in kwestie hoort door zijn taalgebruik en gedragingen overigens eerder thuis in de Comme Chez Soi dan in een brasserie (of vindt dat althans van zichzelf). Hij mocht gerust iets minder stiff-upper-lip zijn, maar vriendelijk is hij gelukkig wel.


Wanneer het hoofdgerecht op tafel komt verschijnt er al snel een gelukzalige glimlach op Captain Critics gezicht: 2 lappen rozige beenhesp met graanmosterdsaus en zichtbaar huisgemaakte kroketten kunnen daar al ’s voor zorgen. De beenhesp is licht gelakt, zacht, zout van smaak en perfect gebakken. De kroketten doorstaan naast de visuele test nu ook de smaaktest, en de portie mag gerust - en gelukkig - copieus genoemd worden. Niet alles is perfect natuurlijk; Captain Critic's trouwe lezers zullen het ongetwijfeld al gemerkt hebben maar de kapitein is geen onverdeeld liefhebber van de stereotiepe slaatjes die in brasserieën doorgaans geserveerd worden bij dit soort gerechten. En ook deze keer is het van dat: we krijgen er nu zelfs gratis en voor niets een potje bij. Hoera. Een goede raad: wat niet opgegeten kan worden staat/ligt alleen maar in de weg op een bord.


Niettegenstaande de wederom traumatische slaatjeservaring heeft de kapitein bij brasserie Klaverblad echt wel lekker gegeten. De drie sterren zijn verdiend.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Pita Pantera

Keyaki

Konak

Commotie

Pastoor