Chess Café


Captain Critic wil u graag al meegeven dat hij niet echt een fan is van wokrestaurants als Chess Café. In de lijst van zaken waar de kapitein géén fan van is hebben wokrestaurants een plaats ergens tussen biologische oorlogsvoering en Timmy Simons. Enige vooringenomenheid is zijn deel, dat kan de kapitein niet ontkennen.


De zaal heeft een behoorlijk hoog reftergevoel. Wie daar een pluspunt in ziet, heeft ongezonde heimwee naar zijn of haar lagere schooltijd. Captain Critic gaat voor de formule soep + wok. De courgettesoep is wat zout, maar best smakelijk. Net als voor de soep geldt voor de wok het principe van zelfbediening. Chess Café zelf schept op over de wokbar met meer dan 40 verse ingrediënten. De kapitein heeft ze niet geteld, maar meer dan kwantiteit zou kwaliteit voorop moeten staan. En je moet al heel veel vertrouwen hebben in Chess Café om te geloven dat de kippenblokjes of de scampi’s hier al geen hele week liggen te marineren in hun eigen sappen. So be it: verstand op nul en opscheppen maar. De lunchformule is zo dat je je bord slechts eenmaal mag vullen. Geen probleem, maar het bord waar je het mee moet stellen is werkelijk belachelijk klein. Als dat minibord gevuld is, begeef je je naar de open wokkeuken waar je gerecht, zo leert ons althans de site van Chess Café, "bereid wordt volgens eeuwenoude Aziatische kooktradities". Zo eeuwenoud lijken die tradities echter niet. De Aziatische ‘koks’ nemen je minibordje over, kieperen het zonder onderscheid in een pot kokend water, laten het daar dertig seconden in pruttelen, waarna ze het nog dertig seconden in een wok gooien. In dit geval minder om te bakken, dan om het overtollige vocht er terug uit te laten verdampen. Daarna kies je nog een generieke Aziatische saus uit en hop, je kan terug naar je tafel. Zelf omschrijft Chess Café dit hele gebeuren als volgt: “Het oog krijgt ook wat, want met een vurig wokspektakel bereiden onze koks je schotel in amper 2 minuten.” Ja, zo kan je het ook omschrijven.


Ook al heeft de kapitein zijn best gedaan om een tiental verschillende ingrediënten - waaronder scampi, courgette en kikkerbilletjes - op zijn minibordje te krijgen, alles smaakt exact hetzelfde. Het is dan ook samen gekookt, in een pot water waar hoogstwaarschijnlijk al een hele week lang ontelbare minibordjes vol wokingrediënten in gepleurd geweest zijn. Niets smaakt lekker, niets smaakt echt slecht. Met één noemenswaardige uitzondering: een omeletachtige eierbereiding waarvan Captain Critic oorspronkelijk dacht dat het gepaneerde kippenblokjes betrof. Die eierbereiding heeft zich uiteraard vol lauw water gezogen, als een vieze, smerige spons. Walgelijk.


In se heeft Captain Critic niets tegen wokken, maar dan heeft hij het over het echte wokken, zoals het in Azië gebeurt. Verse ingrediënten kort op zeer hoge temperatuur bakken, zodat de smaken puur en eenvoudig blijven. Een pot kokend water zoals je die in nagenoeg elk Belgisch wokrestaurant terugvindt heeft hier niets mee te maken.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Pita Pantera

Keyaki

Konak

Commotie

Pastoor