Pinocchio


Pinocchio is een Italiaans restaurant dat uitgebaat wordt door een verzameling rasechte Italiaanse stereotypes. Achter het raam aan de straatkant staat een Sylvester Stallone-lookalike pizza’s te draaien, en als er zich vrouwen in uw gezelschap bevinden, mag u zich geheid verzekerd weten van de extra aandacht van de hoofdober, die we voor het gemak Giuseppe zullen noemen (want laat ons eerlijk zijn: de kans bedraagt minstens 50% dat de man effectief Giuseppe heet, en anders is het wel een Luigi).


Binnen ziet het eruit zoals een Italiaans restaurant er overal ter wereld uitziet. Afwijken van tradities en gewoontes is dan ook zeer on-Italiaans en staat Giuseppe en co ongetwijfeld op het boze oog van la mamma te wachten. Giuseppe spreekt amper Nederlands, wat bij Captain Critic doorgaans niet in goede aarde valt, maar Giuseppe’s uiterst clichématige Italiaanse charme maakt veel goed. Het weze hem voor één keer dus vergeven dat hij na jaren in Gent nog steeds enkel kijkt naar het nieuws op Rai Uno, gepresenteerd door een diep gedecolleteerde Italiaanse bellezza, in plaats van naar het journaal op de VRT met de - prijs u gelukkig - minder diep gedecolleteerde Martine Tanghe. Over naar het eten: na een punt e mes, een klassieke Italiaanse aperitief, volgt een carpaccio van rundvlees. Die is fris en smaakvol en wordt vergezeld van kerstomaatjes en rucola. De citroenpitten die over het vlees verspreid liggen, hadden echter gerust in de keuken mogen blijven. Een minder aandachtig persoon dan Captain Critic had in de citroenpitten pijnboompitten kunnen zien, om die nietsvermoedend naar binnen te werken.


De beslissing om een pizza te laten aanrukken als hoofdgerecht, vergt niet veel nadenken. Het wordt een valentino: tomaat, room en drie kazen (taleggio, gorgonzola en belpaese). De pizza is een voltreffer: een dunne, krokante bodem, en lekkere kazen die in geen al te overdadige porties aanwezig zijn. Bij de pizza een chianti classico, die blijkbaar ook goed bij pizza past, en niet alleen bij een menselijke lever met favabonen (The Silence of the Lambs, ken uw filmklassiekers). De kapitein is overigens wel ’s benieuwd of de zabaglione (sabayon, zo u wil) volledig vers bereid wordt en ja, luttele seconden na de bestelling verspreidt zich uit de keuken het tikkend geluid van een in een kookpot tekeer gaande garde. Het resultaat is navenant: warm en schuimig, met de ideale hoeveelheid alcohol om de kapitein tevreden te stellen.


Het woord ‘BTW-bon’ zorgt bij het personeel even voor lichte paniek gecombineerd met algehele verwarring, maar na enige pogingen komt Giuseppe dan toch op de proppen met een papiertje dat min of meer aanvaard zal worden door de Belgische belastingdienst. Een limoncello van het huis rondt alles mooi af, waarna Captain Critic vrolijk uitgezwaaid wordt door het voltallige personeel, inclusief de pizzadraaiende Sylvester Stallone-kloon.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Pita Pantera

Keyaki

Konak

Commotie

Pastoor